Ey İnsanlık ...

Hepmi kırık bu kalpler, hep mi mutsuz insanlar...Anlamak zor şu kısacık hayatın ne ağır yükü varmış böyle...
Nerde yanlış yaptık acaba,niçin gülmüyor yüzümüz
Neden her sözümüz acı yüklü,neden bakışlarımız öfkeli,neyi var bu insanların nedir paylaşılmayan..
Caddenin kenarındaki parkta, yatak yapmış çimeni,ellerini yastık üstüne çekmiş gri bulutu uyuyor garibin biri.Diğer yanda arabalar gelip geçiyor umurumu kimsenin.O garib yaşıyormu ölümü ? Ne oldu bize böyle,nerde kaldı insanlığımızın gereği ?.
Ben acılıyım,yaralandım bu manzaralardan.Dönüp sırtımı nasıl gelirim görmezden,yarası kanıyor dünyası değişmiş hesap sormazmı yaradan?.
Ne oldu bize böyle maddeyle övünür hale geldik.Dünyayı kan almış gidiyor gülebiliyoruz,aç insanlar varken doyabiliyoruz.Evimize fazlasını aldığımız ekmeği çöpe atabiliyoruz.
Ne olduk böyle,kimsenin göz yaşını silmek şöyle dursun,ağlatmaktan zevk alıyoruz..
Ne oldu bize böyle geldik gidiyoruz..Ne götürüyoruz.İnsanlığın serefini nereye gömüyoruz....
Her şey bizim diye kaf dağında geziyoruz..
Yetmezmi kırılan onca dallar,kesilen ağaçlar.Hala sönmeyen yangın var minik ciğerlerin soluğunda.Ey insanlık nerdesin..Ne türküde,ne şiirde,nede paradasın.İnsan denen şu bedenin sol üst yanındasın..Çık artık yerinden insanlar nasiplensin.