Kara Gün..

Duy sesimi, lütfen !
Duy feryadımı !
Seni tanımadan önce başım dik yüzüm ak gezinirdim.Şimdi yerden kaldıramıyorum ...Aynalara bakamaz oldum.Gördüğüm yüzden utanıyorum.Sana inandığım gün kendimi ateşe atmışım.
Sana sığındığım gün cehenneme girmişim.
Nasıl da kör olmuş gözlerim.Göremedim.

Üzerimden tonlarca yağmur yağdı geçti, arına madım.
Her gece yalvardım Rabbime o günü beynimden silsin ,ölene kadar hatırlatmasın diye.

Sende benim hatalarımdan birisin..O güne kadar yüzümü kızartacak,başımı öne eğdirecek hatam olmadı.
Tanımaz olsaydım keşke seni..
Kınadım yine kimbilir kimleri.Kimbilir kimin boş yere günahını aldım.Sen benim cezam oldun.

Çıkma karşıma lütfen..
Kirletme artık benliğimi,duygularımı..
Yalanlarını al git.Kime, nereye gidersen git.
Kurduğum dünyamı,hayallerimi, ümitlerimi kirletme gittt.
O günleri hatırlatma bana bir daha .Görme beni..Görünme bana
Git kendi yoluna.

Sana beddua etmedim ...Etmiyorum.
Sana inanıp,güvendiğim için kendimi asla affetmiyorum.
Kuruyan dallar gibi kurusam, erisem günden güne yine yüreğim soğumaz kendime olan öfkemden.

Duy sesimi...
Hain..Şeytan..
Senden ve senin gibilerden sığınırım Allah'a...
Kendi gafletimden de .....